فرازی بر حیات روشنگرانه امام هشتم (ع)

جاهدخبر- بی شک دوره حیات امام هشتم علیه السلام بی ارتباط با دوران زندگانی آباد و اسلاف صالح آن بزگوار نبوده است ، زیرا از یک طرف ادامه دهنده مقام ولایت و امامت عامه مردم در امور دین و دنیا بوده است و از طرف دیگر با مقام سیاسی حاکم برجامعه مواجه بوده و همانند اجداد طاهرین خود به مبارزه با مبانی و آثار غیر اصولی و منطقی آن که ریشه در اعتقادات حاکمان جائر داشته می پرداخته است .

یکی از ویژگی های دوره امام علیه السلام که در قبل و بعد از آن در زندگی سایر ائمه علیهم السلام مشاهده نمی شد حضورامام (ع) در مقام حاکم وقت بوده است که به این اعتبار دوران حیات امام رضا علیه السلام به دو بخش  تقسیم می شود .

قبل از حضوردرمقام حاکم و حضور در مقام مذکور ؛ هرچند که پذیرش ولایتعهدی از سوی امام (ع) از روی اکراه و علیرغم میل باطنی امام بوده است ، لیکن از ویژگی خاص دیگر بالانسبه نزدیک  به حیات سایر امامان علیه السلام نیز برخوردار بوده است و آن حضور و بروز بسیاری از نحله ها ومذاهب مختلفه و طرح مباحث آزاد و رسمی در حوزه های عقلی ، طبیعی ، علمی  ، کلامی ، طبی  ومذهبی با تقارن و اداره شخص مامون بوده است ، حضور صاحبان اندیشه ودانشمندان و تشکیل حلقه های مباحثات و طرح سوالات ، عملا جنبه رسمی و حکومتی  به خود گرفت ؛ امام علیه السلام با حضور  در حلقات علمی و بیان مباحث عمیق عقلی ، علمی  و مذهبی همواره حقاینت اسلام به نحو اعم و حقانیت شیعه اثنی عشری  را به نحو اخص به اثبات می رسانیده است و حاضرین در مجلس در مقابل منطق قوی امام (ع) سر تعظیم فرود می آورده وچاره ای جزسکوت یا قبول آن نداشته اند .

هرچند که موضوعات متنوعه مطروحه در مناظرات علمی در کتب شیعه و سنی نقل گردیده قابل تامل و تعمق است ، لیکن امتیاز مناظره در این بوده که بیشترین و اصلی ترین مباحث امام علیه السلام را مسئله توحید و امامت که از  اصول و ارکان معتقدات شیعه می باشد ، تشکیل می داده است . زیرا امام (ع) به خوبی  وقوف و اشراف داشتند که ناکامی ها و معضلات شخصی  و اجتماعی  مردم و سلطه مقام جائر مامونی که بالطائف الحیل برمردم حاکم گردیده است ، منشائی جز متروک ماندن این دو رکن رکین ندارد ، چرا که عموم مردم به واقع به توحید گرایش داشته باشند و توحیدی بیندیشند هرگز گرفتار اوهام و وسایل شیطای و مفتون حیات دنیوی و زر وزیور و مقام و موقعیت موقتی آن نمی گردند و نیز اگر به امامت تکیه نمایند ، هرگز راه گم نخواهند نمود و همچون چراغی  را در شب تاریک و ظلمانی خواهند داشت واز سقوط در چاه گمراهی رهانیده می شوند و از طرفی  مهجورماندن امام و امامت ثمرهای جز سرسپردن به حکومت جبابره و فراعنه عصر نداشته وذلت و مسکنت به ارمغان می آورد .

یادداشت مدیرمسول – مجتبی وهابی